· 

Lily*

slaapzacht Lily...

Dit is Lily... Lily kwam er na 2 maand vruchteloos zoeken naar onze Olaf, onze ferme, rosse kater (weliswaar gecastreerd).  Die was spoorloos verdwenen op halloween. De kindjes keken ontzettend uit naar de komst van Lily. Hun geluk kon dan ook niet op toen bleek dat dit het liefste, zachtaardigste, knuffelachtigste poesje was, dat we ooit hadden. Haar favoriete plekjes waren de schouder of de schoot of naast of onder de kachel. Een kleine rustige genieter leek het wel...


Het geluk van de kinderen werd nog groter toen we op kerstavond een telefoontje kregen van het asiel in Oostende dat Olaf teruggevonden was! Na twee maand!! Hij had een enorme val gemaakt, dat wel, maar gebroken poot of niet, de kinderen dansten van blijdschap. Ongepland hadden we voortaan 3 poezen. Want ook de oude Gaspard komt na 11 jaar nog stipt zijn brokjes en nu en dan een streeltje vragen...


Vriendjes worden, daar moesten Olaf en Lily nog even in oefenen... Maar dat zou met tijd wel goed komen! Daarvan waren we overtuigd!Het is natuurlijk niet fijn als je na een lange afwezigheid eerst nog een poos opgesloten moet blijven om je pootje te laten genezen en daarbuiten huppelt een kleine nieuweling rond.  Lily was gelukkig onderdanig en verdraagzaam genoeg. Dat moest dus wel in orde komen.

Iedereen was stapelgek op Lily. Ze was van niemand bang en zocht parmantig ieders schoot of schouder op om te knuffelen.  Jammer voor jou als je net iets wou gaan doen of zelfs al bezig was.  Maar naast al dat knuffelen horen kleine poesjes ook veel te spelen, toch? Dat deed ze in het begin nog wel. Astor had toffe race-autootjes, en met touwtjes spelen was ook leuk, maar al snel ging Lily alleen nog maar méér slapen en knuffelen. Behalve eten en drinken en haar kattenbak vullen, ging ze niet echt op avontuur. Op haar plekje naast de kachel vond je haar meer en meer. In plaats van lui was ze eigenlijk slaperig, lusteloos en moe.

En toen ging het helemaal mis...


We hebben onze portie dierenleed nu wel gehad hoop ik...

Gisteren namen we afscheid van Lily... Ons kleine poezenprinsesje was 4,5 maand oud, maar zag er amper ouder dan twee maandjes uit. Haar levertje begaf het. Het kleine sukkeltje had hoogstwaarschijnlijk "FIP" (feline infectieuze peritonitis), een mutatie van het coranavirus die al haar organen begon aan te tasten. Annalou en Astor zijn er kapot van. Hun allerliefste knuffeltje moeten afgeven, wat kan er erger zijn? We hebben haar maar anderhalve maand bij ons gehad maar onze kindjes kunnen zich toch niet voorstellen dat ze nu zonder haar verder moeten.


We begraven Lily straks in de tuin, op een plekje dat Annalou gekozen heeft, met een bloem en een foto op de doos die de kindjes zelf beschreven hebben... 

slaapzacht lily... nog een kus van astor die je zo hard mist...

Reactie schrijven

Commentaren: 7
  • #1

    Martine (donderdag, 02 februari 2017 17:36)

    Het dierenleven zoals het is ... wel ontroerend hoor. Fijn te horen dat de poezen het bij jullie zo goed hebben �

  • #2

    linda (donderdag, 02 februari 2017 19:14)

    Zo mooi,zo lief,maar met fip kan je helaas geen kant uit.......Lily is in haar korte leventje toch heel goed terecht gekomen,in een warm nest.....

  • #3

    Jens (vrijdag, 03 februari 2017 09:33)

    Gelukkig heeft ze bij jullie een mooie tijd gehad.

  • #4

    Jessie (vrijdag, 03 februari 2017 12:36)

    Oh, wat jammer dit te lezen. Grote knuffel voor jullie.

  • #5

    liese (vrijdag, 03 februari 2017 20:39)

    wat mooi Nelle, ook hoe de kinderen afscheid kunnen nemen...

  • #6

    nelle (zaterdag, 04 februari 2017 17:08)

    dank jullie wel voor de steunbetuigingen! Het verdriet zal nog wat moeten slijten. Maar voor de kindjes is het duidelijk goed, dat ze afscheid konden nemen op een mooie en persoonlijke manier. Een dikke pluim ook voor onze dierenarts Stefanie Pelckmans, die ontzettend begrijpend, zacht en lief heeft uitgelegd aan de kindjes wat er die laatste momenten zou gebeuren. Het heeft een enorm verschil gemaakt!

  • #7

    Deirdre (zaterdag, 18 februari 2017 21:54)

    Heel triest verhaal Nel, maar wat is je blog prachtig opgemaakt. Van nature een fotografe en dan nog snedige teksten om te lezen. Echt wauw.