Dit is hoe ik Minke voor me zie als ik aan haar denk: met een brede glimlach, fonkelende ogen en natuurlijk haar kenmerkende, speelse, blonde krullen. Uiteraard heeft ze iets meer kleren aan, als ik gewoonlijk aan haar denk. Wel een beetje grappig als je er bij stilstaat, want weinigen zagen al zoveel schaars geklede vrouwen als Minke. in haar job als vroedvrouw is dat eerder evident.  Maar dit keer focuste ik niet op Minke als vroedvrouw. Dit keer draaiden we de rollen om en gaf zij zich een beetje bloot...

Minke leeft intens. Ze houdt van fietsen, in de natuur zijn, lange wandelingen en diepgaande babbels. met een zoon van 9, en een zoon én een dochter van 7 heeft ze haar handen vol. Toch  wijdt ze haar beroepsleven dus aan al die moeders en honderden baby's die het levenslicht nog moeten zien of net zagen. Nauwer verbonden zijn met vrouwelijkheid is bijna onmogelijk. Ook al gaat dit blogje niet over Minkes werk, het is toch een deeltje van haar geworden. Minke is altijd zorgend, zonder dat ze er daarom "bezorgd" is gaan uitzien. Ongelooflijk, hoe ze als alleenstaande mama toch al die gebroken nachten trotseert als er weer een bevalling onder het maanlicht plaatsvindt en er toch blijft uitzien alsof dat helemaal vanzelf gaat. Er lijkt altijd een sluier van lichtheid rond Minke te hangen. Alsof zij zeker weet dat alles goed zal komen. Een geheim dat alleen zij kent. Als het even tegenzit, gewoon geduldig zijn, zo lijkt het wel.

Wat Minke ook kenmerkt voor velen "hier", is haar charmant Nederlands accent, al valt het mij op dat dat over de jaren heen een klein beetje vervaagt. Het West-Vlaamse taaltje kruipt er stiekem toch ook een beetje in. Ze is één van de jongste dochters van een groot meisjesgezin: Esther, Mirjam en Liesbeth gingen Minke voor en alleen haar jongere broer Dick bracht nog wat mannelijke hormonen in huis. Het is ongetwijfeld in dat kroostrijke gezin dat Minke haar sociale talenten meekreeg. Ik ken werkelijk niemand die zo goed kan luisteren als Minke. Ze kan haar eerlijke en ongezouten mening met je delen zonder afbreuk te doen aan de jouwe. Ze kan een zaak belichten zoals je het nog nooit bekeken had en je daar toch niet stom over laten voelen.Ze kan oprecht verwonderd zijn en daarvan ontzettend genieteN. Minke heeft het grote talent te kunnen genieten van kleine dingen. Ze heeft een geweldig gevoel voor humor en het is onvoorstelbaar hoeveel geduld ze heeft, zonder dat ze zichzelf daarbij vergeet!

Inderdaad, het tienerwoord van het jaar is me ook niet ontgaan ;-)

De dahlia's op de foto's hadden natuurlijk al verraden dat de beelden enkele maanden terug werden gemaakt. Maar zo in deze winterse dagen doen ze misschien al een klein beetje weer verlangen naar een zonnetje en wat nieuw leven...

Waarschijnlijk daarom dat ze zo goed bij Minke passen... Vind je ook niet? 

Nika en Rani zijn een ééneiige tweeling.  Dan lijken ze dus keihard op elkaar en ze zijn onafscheidelijk. Als je de ene ziet is de andere niet ver uit de buurt. Zoals het melkschuim op een cappuccino, of het zout op een zachtgekookt eitje.  Maar denk daarom niet dat ze nooit eens ruzie maken... Dan schopt de ene zus de andere de kamer uit, mét inboedelverdeling alsof ze de echtscheiding gaan inzetten. Gelukkig is dat nooit van lange duur.

Ik ben al mijn hele leven gefascineerd door het mysterie van tweelingen... Elkaars spiegel zijn, de unieke band, elkaar feilloos aanvoelen, gedachten kunnen lezen. Maar ook de verschillen zien. Naast de gelijkenissen zo anders en absoluut uniek!

Wonderlijk...

Meestal wordt hier de loftrompet geschald over hoe lief de lijven van de vrouwen die ik fotografeer wel zijn.  Veel liever dan ze zelf vaak geloven. Meestal zijn we heel streng tegen ons lijf: niet mooi genoeg, niet bruin genoeg, niet slank genoeg,  niet strak genoeg... Als ik foto's maak, dan helpt dat vaak om een beetje milder te zijn voor dat lieve lijf.  Maar wat als het eens omgekeerd is... Dit keer was het lijf van Sylvie helemaal niet zo lief voor haar, maar streng en onverbiddelijk. Ik wou haar heel graag helpen om het verhaal te vertellen over haar niet zo lieve lijf en hoop samen met haar op een klein beetje verzoening...

Ik ken Sylvie al een hele tijd als een vrolijke, optimistische spring-in-'t-veld. Altijd klaar om iemand te helpen of op te vrolijken, kleine tegenslagen en verdrietjes lacht ze weg of overgiet ze met een flinke scheut humor. Ze kijkt altijd vooruit en problemen zijn er om aangepakt te worden. Kniezen staat niet in haar woordenboek, werken doet ze met plezier en ze is een echte sfeerbrenger. Haar warme uitstraling is haar handelsmerk en zorgend is ze altijd, liefst eerst voor een ander. Dat laatste bleek iets waar haar lijf een beetje boos om werd. Zorgen voor een ander betekent namelijk dat je meer dan eens over je eigen grenzen heen durft gaan en dat pikte dat lieve lijf ineens niet meer...

Vier maand geleden, besloot het haar op Sylvies hoofd om niet meer te blijven zitten. Niet hier en daar een haartje, maar hele plukken tegelijk vielen uit. Onverbiddelijk en tegen een rotvaart. Niks hielp: geen shampoo tegen haaruitval, geen vitaminepilletje, cortisone-spuit of immuuntherapie bleek opgewassen tegen het besluit van Sylvies haar: wij doen niet meer mee! Wij haken af. Niet voor eventjes, maar permanent (echt... wat een bittere woordspeling is dat...)

Een kleine vier maand na de eerste haaruitval, werd de scheermachine bovengehaald. Het past niet bij Sylvie om in een hoekje de wonden te zitten likken. Toch bereidde ze zich voor op een emotioneel moment. Haar man en dochter hielpen haar bij het definitief weghalen van haar laatste blonde haren. Onverwachts gleed, samen met die lokken, nog iets anders van Sylvie af."Hier stopt het," dacht ze. "Ik weiger nog langer mijn grenzen te laten overschrijden waardoor mijn eigen lijf zo fel in opstand komt!"

De blonde foto's die je in deze blog ziet, zijn geen oude foto's maar met een nieuwe pruik.  Soms is dat haarstukje handig en elegant, maar evengoed kan het een vervelend attribuut zijn, dat soms kriebelt, te warm is, of in de weg zit. Binnenkort kan je Sylvie dus met of zonder haar ontmoeten. Maar steeds met haar onmiskenbare glimlach. Want geef toe, ook zonder pruik mag haar knappe kopje er wezen!

met dit verhaal willen we de vrienden van Sylvie die haar de afgelopen maanden nog niet zagen, geruststellen. Je hoeft niet te schrikken, Sylvie is nog steeds Sylvie, alleen met af en toe een andere look. Ja het is een ziekte, maar niks levensbedreigend. En nee, helaas is er geen hoop dat haar eigen haren plots weer terugkomen.

Met Haar "haar"verhaal hoopt Sylvie stiekem ook anderen met alopecia een hart onder de riem te steken. Ook zonder haar kan en mag je nog steeds mooi zijn, op de manier die jij graag wil.  Ook al schrikken anderen daar misschien van. Ook al is het omarmen van die nieuwe ik niet zo gemakkelijk en al helemaal niet leuk. Ook al was dat lijf voor jou niet lief, je kunt er wel nog steeds zelf lief voor zijn. 

En even stiekem hoopt Sylvie zo niet elke keer het hele verhaal haarfijn uit de doeken te moeten doen

(pun intended!) ;-)

Wat heb ik weer geluk met een vriendin als Sien die volmondig "ja" zegt als ik haar uitdaag om zich bijna helemaal bloot te geven voor mijn lens... Bijna helemaal bloot betekent: kwetsbaar en zonder doekjes erom heen, geen franje, geen ingewikkelde decors of poses, geen uitgebreide kostuumdrama's of lagen poedertjes, zalfjes en kleurtjes. Zelfs geen uren nabewerking en gladtrekken van plooitjes in photoshop ... Neen, het betekent puur en broos, make-up zoals je het gewoonlijk doet, je eigenste zelf met één laagje minder stof erom heen... Net iets minder om het lijf dan gewoonlijk...

en dat blijkt dus echt te werken...

Dat leeftijd maar een getalletje is, daar waren we de vorige keer al achter gekomen, dacht ik. En dat elk lijf telt en iedereen op zijn (of hier dus  haar) manier kan stralen,  dat ook! Maar als iemand me zegt "ik heb dankzij jouw foto's een vernieuwde appreciatie voor mezelf"... dan word ik dus eventjes stil.

Dan maakt mijn hart een sprongetje en denk ik "yes!!!!" "Mission accomplished!" "Dat is waarvoor ik het doe!" en ook"fantastisch, meid!"

En toch... Ik schrik er toch elke keer van als iemand met een prachtig lichaam als dit, toegeeft dat ze er toch best wel wat twijfels over heeft. Waarom toch? Hoe is het zover kunnen komen dat wij allemaal zo kritisch zijn voor ons eigen lichaam en zelf, voor het lijf dat zoveel voor ons doet... 

Waar komt dat gekke idee vandaan dat het niet genoeg zou zijn?

Wat is dat fout en wat fijn vind ik het om dat idee onderuit te halen!

Het is heerlijk om die schuchtere blik van iemand te zien veranderen naarmate de klikjes elkaar opvolgen. Plots een stout lachje te zien verschijnen, "ja, ik durf dit!" "Verdorie, ik zie er eigenlijk wel goed uit!" "Heck, wat zou ik eigenlijk om dat rimpeltje geven als mijn ogen zo blinken!" tot "Godverdomme, dit ben ik en ik ben er trots op ook!" (Eat this!!)

Merci, Sien!! You rocked the camera!

Het is zo fijn om dit te zien gebeuren, dat ik denk: "ik wil dat nog vrouwen zich zo voelen! Ik wil nog! Komaan... Who's next?!"

Toen ik vorig jaar mijn eerste "body-positivity" of "licht-geklede vrouwenshoot" -zo je wil- (het zal niet voor niks zijn dat mijn autocorrect "stoot" van "shoot" maakt ...) deed, zag ik hoe vrolijk zowel mijn nichtje als ikzelf daarvan werden. Daarbovenop kwamen talloze reacties uit haar én mijn omgeving van hoe knap ze wel is en zo mooi dat ze dit durfde, dat het bovendien zo'n stralende dame is, vanbinnen én vanbuiten... En dat klopt! Dat vind ik ook! Dat ligt helemaal niet alleen aan mijn foto's! Maar het eens te horen, het gaf haar, met mij erbij, een boost!

Ik wil dit voor nog vrouwen: dat ze gezien worden voor wie ze zijn! Prachtige madammen met karakter, met pit en een warme binnenkant. En dat ze het horen ook. Voor mijn zus werkte het net zo. We kregen het allebei warm van de fijne complimenten toen mijn jongste zusje een paar maand geleden  zich ook schoorvoetend voor mijn lens had begeven...  En toen dacht ik:maar ik ken toch eigenlijk een massa vrouwen die zo'n complimenten verdienen! En nee, ze zijn niet allemaal thirty en forty-something. Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en stapte op mijn collega Lieve af.

Lieve Lieve...  begon ik voorzichtig, ik ben op zoek naar iemand die met mij wil tonen hoe mooi vrouwen in hun fifties kunnen zijn... "Ja, maar Nelle..." begon het antwoord. Ik wist dat er een maar zou komen, dus ik begon mijn tegenargumenten klaar te stomen... "ik ben er wel al zestig hé..." Mijn hart stond even stil... Had ik deze dame nu geblameerd? juist niet! Ik schatte ze tien jaar jonger!En dat is precies mijn punt: net zoals het maatje niet telt als het om het content zijn en je goed voelen gaat, doet ook leeftijd er niet toe! EN dat bewijst deze stralende zestiger...

Ik denk dat ik een nieuw levensdoel heb... stralen als Lieve doet op haar leeftijd! Wauw... Wat een dame is dit!  Sterk, maar toch met gevoel, zacht maar toch met pit en geen letter van haar naam heeft ze gestolen! Meer nog: zoveel durf, gecombineerd met zoveel natuurlijke flow, mildheid en souplesse mag wel een ereplekje krijgen.  Daarom wil ik deze reeks voortaan graag "Lieve lijven" noemen, met grote L naar deze Grande dame!

Misschien was het leukste aan de fotosessie met Lieve wel dat het eigenlijk een gezellig onderonsje met een glaasje wijn was, met geklets over ons eigen lief en leed en koetjes en kalfjes. Of misschien toch nog net iets leuker... haar reactie op de foto's! Ze voelde zich zo fantastisch, een andere vrouw als het ware! -missie volbracht-

Want achter deze mooie vrouw, schuilt eigenlijk een heel bescheiden en een tikkeltje verlegen meisje (van éénenzestig om precies te zijn)...

Oh ja, en Lieve heeft ook nog eens superveel goeie smaak!! Want naast een prachtvrouw met een geweldig lijf, heeft ze ook nog eens een geweldige plantencollectie en een verzameling prachtig keramiek om de heerlijkste koffietjes en de mooiste, lekkerste slaatjes uit te toveren... Je zou je voor minder goed in je vel voelen!

Ik zag haar van een onweerstaanbaar schattig kleutertje veranderen in een zelfbewuste tiener en daarna in een prachtige jonge vrouw. <ik heb haar geheimen bewaard en verraden... We hebben hartstochtelijk ruzie gemaakt, tot schreeuwen toe,  elkaar achteraf even hard getroost.

We hebben elkaar misschien wel eens verwenst, maar daarna konden we elkaar weer niet missen. Ik ben wel eens jaloers op haar geweest, maar daarna gunde ik haar de hemel.We hebben elkaar gekieteld en gelachen , we hebben elkaar gekwetst en gehuild. We hebben stormen doorstaan, rivieren verlegd, de slappe lach gehad tot de tranen over ons gezicht rolden

Ik weet hoe zij zich voelt als zij ziek is. Zij weet hoe ik ben als ik verdriet heb. Zij vertelt me als iets niet goed voor me is, ook als ik dat niet wil horen. Maar ze weet ook wat me gelukkig maakt en dan gebiedt ze mij daarvoor te gaan!

Dat ik de oudste ben, dat zij de kleinste is, maar ik vind dat zij de liefste en de mooiste is... mijn zusje... <3

Dat weet ik eigenlijk wel zeker: het wàs ook nieuw voor haar... Zo'n sessie waarin je je ziel een klein beetje bloot legt en je lichaam bijna... Maar ze deed het! Met zoveel naturelle, zelfs, dat ik haar vroeg of ze stiekem in de spiegel geoefend had hoe ze zou kijken in de lens...

Veel attributen waren er niet: een paar planten een, stoel, een koffiemok en een glas wijn en een boek met een zeer toepasselijke cover voor zo'n body-positivity-fotoshoot: the subtle art of not giving a f*ck!

Want zeg nu zelf, wat zou je er moeten om geven als je veertig wordt?? Wat zou je er om geven om je lichaam een beetje te laten zien als het zo mooi is? Trots ben ik! Omdat zij dit durft, mijn nicht! En omdat het resultaat zo mooi is  en zij er blij mee is! En omdat ik van haar met jullie mag delen hoe fijn het is met een zachte blik naar jezelf te kijken!

Van een beetje drama met heel veel humor, lag ze ook al niet wakker...

Oh, ja... Onze Zsazsa was er ook!

Het is misschien cliché (no pun intended) maar de zomer haalt toch het beste in kinderen boven... dit weekend konden we er weer van proeven: verhitte wangetjes, haartjes bezweet, zwarte snoetjes van in-de-aarde-ploeterende-handjes die dan over dat warme gezichtje wrijven...

Goh, wat heb ik dat allemaal gemist!

eerst nog een beetje in de buurt van mama...

maar daarna niet meer van hun stuk te brengen!!

...schatten ontdekken (een kapotte boogschuttersuitrusting, de goudzoekers moet ik ontgoochelen...)

plekjes om te ontspannen...

voertuigen die je zonder rijbewijs mag besturen...

nieuwe dingen proberen...

spannende dingen...

geheime schuilplaatsen...

van veel te warme tenen op het terras, tot natte billen van het zwembadje...

en als je moegespeeld bent....

Dit is Minke, zoals ik haar ken: bedachtzaam, luisterend, met een open geest, alles in zich opnemend om er dan iets kleins, maar moois aan toe te voegen. Ze luistert meer dan ze praat en geeft mensen vertrouwen en  zelfzekerheid.  "je doet het goed, hoor!" Een zinnetje dat ik haar al heel vaak heb weten uitspreken!

De foto's die je hier ziet maken deel uit van een reeks die ik maakte over het werk van Minke.  "Minke , modern midwife". Zij is dus vroedvrouw. Dat bestaat niet alleen uit baby's op de wereld helpen, maar ook uit luisteren naar de bezorgdheden van aanstaande moeders, het helpen tillen van babybadjes, het entertainen van broertjes en zusjes, het geruststellen van papa's die die kleine armpjes toch een beetje te delicaat vinden om ze al in dat rompertje te murwen. Het aanmoedigen van vrouwen die het even hebben gehad met hun barensweeën, of door de hormonen en slaapgebrek de roze wolk eerder als een donderwolk ervaren. Minke houdt nauwkeurig bij op welke seconde de baby het levenslicht heeft gezien, hoeveel gram geluk dat prille wonder telt en verwijdert discreet de placenta uit de kamer als het familiebezoek al te gauw op gang komt.

Ik zag Minke tijdens mijn fotoreportage als stille getuige, als sterke aanmoediger, als meegenieter van pril familiegeluk. Wanneer geboortes zich in snel tempo opvolgen, hult de vermoeidheid haar in een waas van rust, alsof het haar nog sterkt in wat ze doet. Soms in schemerdonker, soms in het volle middaglicht...

De foto's hebben me er absoluut van overtuigd: Dit is wellicht het mooiste beroep ter wereld, maar het vergt moed en geduld, mensenkennis, zachtheid, maar toch ook stalen zenuwen om het uit te kunnen voeren! Aanstaande ouders kan ik maar één raad geven als er een kleintje op komst is: call the midwife!! Ze is zo'n verrijking en meerwaarde tijdens je zwangerschap, bevalling en kraamtijd! 

Deze laatste foto is een beetje een vreemde eend in de bijt! Een hele tijd geleden gemaakt, lang voor mijn eerste fotografieles, lang voor de reportage, toen Minke nog mijn vroedvrouw was, tijdens, voor én na de geboorte van mijn eigen zoon, Astor. Ik ging er toen nog van uit dat dit de laatste geboorte was die ik met Minke zou meemaken.  Dankzij dit project kwamen er daar dus nog enkele bij, weliswaar als getuige, maar het waren zo'n uitermate mooie ervaringen, dat ik er eeuwig dankbaar voor ben. Deze laatste foto is dus mijn persoonlijke link met Minke als vroedvrouw, die ik op deze 'dag van de vroedvrouw' héél graag in de bloemen zet! Minke, jouw werk als vroedvrouw is een gouden bladzijde in mijn leven als mama! Ik hoop dat je er nog vele bladzijden in vele boeken aan mag toevoegen!

Winter... Nog niet voorbij dat koudste seizoen... Het getijde van gesnotter, guur en grauw, van bibberen en bitter en bar, van dor en duister en dode takken... En toch... Deze winter leerde ik dat dit ook het seizoen is van vervellen... Van cocoonen, herbronnen, geduldig wachten. Het seizoen met de belofte: het zal lichter worden, het zal warmer worden, het zal beter worden. En intussen... als je goed kijkt en voelt, is het niet alleen maar bitter en bibberen... Als je jezelf toestaat om net als de natuur even in rust te gaan, even op pauze, dan is het ook het seizoen van de geur van eucalyptus en van de kachel.  De tinten zijn dan niet meer alleen grauw, maar soms ook gewoon zacht en gedempt... Geloogd hout, de rijke schakeringen van gedesatureerd groen in de verdroogde stengels van papavers...Koel klinkt veel minder eng dan Koud en kil... Het moet niet altijd fris en fel!

Ik ging op bezoek bij De Knotwilg. Het tuincentrum in Brugge dat gerund wordt door het aardigste koppel dat je je kunt inbeelden: Hanne en Klaas. Ze staan altijd paraat met kennis van zaken, advies en een babbeltje. Mijn groene vingers hunkeren al naar de lente. Toen ik in hun plantenhotel nog zoveel zomergasten in overwwintermodus zag, wist ik: het is nog te vroeg voor de voorjaarskriebel! Een prachtig  sneeuwklokje bevestigde dat.  Ik zag enkele takken katoen staan, eucalyptus en gedroogde papaver en ik wist dat ik nog wat geduld moet oefenen: eerst nog even een ode aan de winter!

Met de inspiratie van de dag nam ik mijn camera. Annalou en Nanne wikkelden zich gewillig in warme sjaals, gebreide mutsen vleiden zich op een schapenwolletje als volleerde ijsprinsessen en mijmerden met me mee..

Het voorjaar krijgt haar kans nog wel... De dagen lengen al, ze verlangen mee met mij... Maar eerst nog even de wind doorstaan met naast mij de vlammen in de kachel aan.

Vorige week was ik nog behoorlijk sceptisch tegenover de lentekriebels van mijn collega's... Vandaag hing er toch onmiskenbaar voorjaarslicht in de lucht... Ook de vogels deden mee, de temperatuur begon al wat te klimmen en het eerste groen piepte al boven! Lente dus... Ideaal om wat te experimenteren: deze ochtend trok ik met camera én prisma op pad richting Lappersfortbos. Ik laat je graag meegenieten!

de ochtenden zijn wit en koud
en hoe je ook je stuur vasthoudt
de wind komt door je handschoenen heen,
je vingers zijn versteend. - spinvis -

Landschapsfotografie, het is een vak apart... en eerlijk waar, geef mij maar portretten! Maar bij het zien van al dat witte vanmorgen dacht ik... "zou ik toch niet..." " misschien kan ik..."

Eraan weerstaan ging niet. De klikvinger kriebelde teveel. En al zou ik zonder 1 geslaagd beeld zijn thuisgekomen, een mooie wandeling doet altijd wonderen:  is het niet voor het gemoed, dan voor de zuurstof, (voor de lijn),... Twee extra pluspunten aan deze wandeling: het was dichtbij én met een leuke wandelpartner (merci joke, voor de toffe babbel en het gezelschap!)

Dus... wandelschoenen aan, muts, sjaal en handschoenen, plastic zak rond de camera en richting de meersen...

Het was er stil... Op het kraken van de sneeuw onder onze voeten na. toch waren we er niet alleen...

...en met een verkleumde, versteende "klikvinger" was ik toch blij na mijn sneeuwwandeling.